Monday 24 October 2016

මගේ (අපේ) 88/89

සරත් විමලසුරිය 88/89 ගැන ඔහුගේ අපූරු අත්දැකීම් එලි දැක්කීම ඒ අන්ධකාර කාලවකවානුවෙ සරත් වැනි සිය දහස් ගනන් අපූරු මිනිස්සු ආලෝකයක් වුනු හැටි අපට මතක් කරලා දෙනවා.

ලියාපදින්චි වෛද්‍යවරු රටේ ඈත පලාත් වල කරපු අතිමහත් සේවයට නිවැරදි ඇගයීමක් ලැබුනෙ නැහැ කියලයි මම හිතන්නෙ. මේ වෙලාවෙ අපිත් එක්ක ක්‍රීඩා කරපු අකාලයේ මියගිය තවත් අපූරු මිනිසෙක් වූ මාල්වි අය්යා මට මතක් වෙනවා. හමුදාවෙ ලියාපදින්චි වෛද්‍යවරුත් ඒ වගේම ඉතා විශාල සේවයක් කරපු කොටසක්. ඔවුන් තම සේවා කාලයම ගත කලේ ඝන කැලෑවල.

88/89 කාලෙ මම උසස් පෙල පාසැල් ශිෂ්‍යයෙක්. මේ කලබැගැනියෙ උනුසුම අපිට දැනෙන්න පටන් ගත්තෙ පාසැල් වල පෙලපාලි යන්න පටන් ගනිද්දි. අපේ පාසලේ ශිෂ්‍යයන් මුලින්ම පෙලපාලියකට සම්භන්ධ කරගන්න පිට ඉස්කෝලෙක ශිෂ්‍යයෙක් තාප්පෙන් ඉස්කෝලෙ ඇතුලට පැනපු වෙලාවෙ ඔහුත් එක්ක ගැටුමකට යන්නත් උනා. ඔහු අද ප්‍රාදේශීය සභාවක යු ඇන් පී මන්ත්‍රී වරයෙක්.

පෙලපාලි වැඩේ නැගලා ගියා. හැම සතියෙම මොකක් හරි සිද්ධියකට පෙලපාලි.  කව්ද ඒවා සන්විධානය කරන්න මූලික උනේ කියලා අදටත් දන්නෙ නැහැ. පන්ති වැඩ වලින් කට් එක දාන්නත් ආතල් එකක් ගන්නත් පුලුවන් අවස්ථාවක් විදියට තමයි සැලකුවෙ. පෙලපාලිය පටන් ගන්නෙ ලොකු හූවකින්. ලමයින්ව පන්ති වලින් එලියට ගන්න. පලවෙනි හූව ඇහෙන කොටම කොහොම හරි පන්ති වලින් එලියට පැනගෙන හූවට සෙට් වෙනවා. ගුරුවරු වැඩේ නවත්තන්න ට්‍රය් එකක් දීලා බැරි තැන අල්ලල දානවා. පොලිසිය ඉස්කෝලෙ වටලනවා. පොලිසියට ගල් ගහලා හූ කියලා කොහොම හරි පෙලපාලිය පාරට දාගන්නවා. අපිත් මෙලො සන්සාරේ දෙයක් දන්නෙ නැතුව කවුරු හරි අතට දීපු බෝඩ් උස්සන් ලවුඩ්ස්පීකර් එකෙන් කෑ ගහන එකාගෙ පදේට කෑ ගහනවා. දෙතුන් පාරක් කඳුලු ගෑස් පාරවලුත් කෑවා. කොල්ලො කීප දෙනෙක් අතුරුදහනුත් උනා. හැබැයි කිසි ලමයෙක් පෙලපාලි වලට සම්භන්ධ නොවී හිටියෙ නැහැ ජේ වී පී එකට බයට. ගෑනු ලමයි මරන්න දක්කනවා වගේ. ලමයින්ගෙ පෙලපාලියට පස්සෙන් අඬ අඬ එන අම්මලාගෙ පෙලපාලිය. පෙලපාලිය ඉවර වුනාම ගෙදර යන්න දුර ලමයින්ට බස් නැගැ. හැතැප්ම දහය පහලොව පයින් ආයිත් පෙලපාලියෙ. ඔය ගොන් වැඩේ මාස ගාණක්ම තිබුනා. කොහොම හරි ඒ ලෙවල් විභාගෙත් අගෝස්තුවේ තිබ්බෙ නැහැ. දෙසැම්බරේ තමයි විභාගෙ කලේ.

රාවය යුක්තිය එහෙම කියෙව්ව්ට පවන ඇහුවට මිනී මැරිල්ලට විරුද්ධත්වයක් හිතේ තිබුන නිසා බා ගන්න ඇප්‍රෝච් කරපු එවුන්ට අහු වුනේ නැහැ. යූ සී පිට්ටනියෙ කෑම්ප් එකක් දාපු නිසා ආමි එක කිට්ටුව හිටපු නිසා ගෙවල් කිට්ටුව කලබල ටිකක් අඩු වුනා. 

පෙලපාලි වලට පස්සෙ ඒ කාලෙ පලවෙනි මතකය තමයි බිල්ලෙක්ට මූන දීපු එක. පාඩන් කරන්න රෑට ජීවන්ලගෙ ගෙදර ඉඳන් උදේ පාන්දර මහේෂ් එක්ක සයිකලෙන් එනකොට හමුදාවෙන් නවත්තලා තවත් කොල්ලො විසි පහක තිහක පෝලිමකට දැම්මා. හැමෝම බිල්ලා ඉස්සරහින් යන්න ඕන. ඔලුව වැනුවොත් බඩු. එදා ඉඳන් පාඩම් කරන්න යාමටත් තිත.

තවත් පාරක් පොලීසියෙන් අල්ලන් ගියා පාර අයිනෙ ඉඳලා ෂර්ට් එකක් වත් නැතිව තවත් කොල්ලො කීප දෙනෙක් එක්ක. ට්‍රක් එකේ පිටිපස්සෙ දාගෙන පැය ගානක් රවුම් ගහලා ට්‍රක් එක පුරෝගෙන පොලීසියට එන කොට නෑදැ සනුහරේම පොලිසිය ලඟ. 

සැරින් සැරේ ඇඳිරි නීතිය. ඉගෙනීමක් නැතිම ගාණයි. නගරාධිපති වගේ හිටියෙ අන්ක එකේ ගන්ජා කරයෙක් වෙච්ච ප්‍රියලාල්. මාර්කට් එකෙ යතුර තිබුනෙ මිනිහ ගාව. ටික කාලෙකින් මිනිහා අතුරුදහන් උනා. තවත් බර ගාණක් මිනිස්සු මැරුනා. පොල්වත්තෙ මුලු පවුලක්ම මැරුවා. ගෙදර හිටපු බල්ලො පවා. ඕකන්දෙ එක පවුලෙ දෙන්නෙක් මරන්න ගියපු පොලිස් කණ්ඩායම රෑ එකොලහට විතර ලයිට් දාගෙන් ඉඳීමේ වරදට අපේ ගෙදරටත් ඇවිත් තුවක්කුව පපුවට තියලා පොඩි සෙල්ලමක් දාලයි ගියෙ. සරත් අය්යගෙ බාප්පා පොලිසියෙ මහත්තය මැරුවත් මතකයි. ඊට අමතරව ප්‍රේමසිරි බෙකරියෙ අය්යා, ආමි එකෙ ලෙෆ්ටිනන්ට් කෙනෙක් වෙච්ච අනුර කමල් ගුනසින්හ, පොලිසියෙ ලෙනොරා එහෙම. 

ගෙවල් පිටිපස්සෙ හිටිය ජයසිරි මෙන්ඩිස් පලා බබා උදේ පහට විතර මරන වෙඩි සද්දෙ අපිටත් ඇහුනා. ගෙදර හිටපු ඥාති පුතෙකුත් මරලා තිබුනා. උදේ එලිය වැටීගෙන එද්දී මමයි ලොකු අක්කයි ගියා සිද්දිය බලන්න. ගෙදර මිනිස්සු ටික අඬා වැලපෙනවා. වෙන කිසිකෙනෙක් නැහැ. බලනකොට අපි විතරයි ඇවිල්ලා තියෙන්නෙ. ගෙදරින් බලු බැනුම්.

ඊලඟ සිද්ධිය තමයි බැනට් අන්කල්ගෙ අත. බැනට් අන්කල් පරගහතොට සොමිරැස ප්‍රෙස් එකේ අයිතිකාරයා. පුතා දමිත් මගේ හොඳ යාලුවා. උදේ පාන්දර ආරන්චි උනා. දමිත්ගෙ තාත්තා උස්සලා කියලා. ගිහින් බලනකොට වැඩේ ඇත්ත. බයිසිකල් වල නැගලා දෙන්නත් එක්ක ගම වටේම පිච්චෙන එල්ලපු මිනී බල බල යනවා තාත්තා හොයන්න. ඔහොම යනකොට එලෙක්ට්‍රිසිටි බෝඩ් එක හන්දියේ උරහිසෙන් ගලවපු අතක් එල්ලලා තියෙනවා. සයිස් එක අන්කල්ගෙ ගානම. දමිත් ඇඟිලි බලලා කිව්වා නියපොතු අස්සෙ තීන්තත් තියෙනවා මේක නම් තාත්තගෙ තමයි කියලා. ගෙදරට එක පාරට කියන්නෙ නැතුව තව ටිකක් බලමු කියලා පොරොන්දු කරවගෙන ගෙදර එක්ක ගියාට අම්මා දැකපු ගමන් බදා ගෙන අඬන්න පටන් ගත්තෙ නැතැයි. පස්සෙ ආරන්චියක් ආවා හමුදාවෙන් අරන් ගිහින්  වලව් වත්තෙ කෑම්ප් එකෙ ඉන්නවා කියලා. අරන් යන්න ගේතුව තමයි ජේ වී පි  එකෙන් බය කරලා පෝස්ටර් අච්චු ගහගෙන. අල්ල ගත්ත එකෙක් කියලා සොමිරැස ප්‍රෙස් එකෙන් තමයි පෝස්ටර් ගැහුවෙ කියලා. අන්තෝ ජටා බහී ජටා. අවුරුදු ගාණක් ආයු වලඳලා මීට අවුරුදු දෙකකට උඩදි තමයි අන්කල් ඇත්තටම මැරුනේ.

අන්තිමට තත්වෙ දරුනු වේගෙන එනකොට අලුත්ගම පොලිසියෙ හිටපු මාමගෙ ක්වාර්ටස් එකේ ලඟින්න උනා මාස ගාණක්  තත්වෙ සමනය වෙනකන්. ඒ මූසල කාලකණ්ණි අවුරුදු දෙක තුන දහස් ගාණක් ලස්සන ජීවිත රටට අහිමි කලා. ආයෙ නම් එහෙම වෙන්න එපා කියලා තමයි ප්‍රාර්ථනය කරන්නෙ.

Sunday 9 October 2016

මගේ පීපී අත්දැකීම හෙවත් අතින් කාලා හරක් බැලීම

දොස්තරවරුන්ගේ පීපී ගැන මේ දිනවල ලියවෙන නිසා මගේ පීපී අත්දැකීමත් ලියන්න හිතුනා.

පීපී ගැන කියනවනම් සමාජගත වෙලා තියෙන ආකාරයට මහා පරිමාණ මුදල් හොයන දොස්තරලා ඉන්නෙ මුලු දොස්තර සන්ඛ්‍යාවෙන් අතලොස්සයි. නීතිඥ, භෞත චිකිත්සක, රසායනාගාර ශිල්පි, එක්ස් රේ ශිල්පි, ඉන්ජිනේරු ආදී තවත් වෘත්තීන් රාශියක දොස්තරලා මෙන්ම රාජකාරි වෙලාවෙන් පසුව මුදල් උපයන කොටසක් හිටියත් ඒ අය ගැන වැඩි කතාබහක් ගොඩ නැගෙන්නෙ නැත්තෙ දොස්තර සන්ගමය වගේ නගරන් පෙන්නන්නෙ නැති නිසා වෙන්න ඇති. කාන්තා දොස්තරලගෙන් පීපී කරන්නෙ අතලොස්සයි.

ලන්කාවෙ පීපී වර්ග කිහිපයක් තියෙනවා. පලමු එක තමන්ගේම පීපී එකක් පවත්වා ගෙන යාම. මේ ජාතියෙ ඒවා තමයි වැඩිපුර තියෙන්නෙ. මේවාගෙ තනි අයිතිකාරයන් වගේම දෙන්නෙක් හෝ ඊට වැඩි ගාණක් එකතු වෙලා කරන ඒවත් තියෙනවා. සැමියා සහ බිරිඳ එකතු වෙලා කරන ඒවත් බහුලව තියෙනවා. දෙවන වර්ගය තමයි ලෝකම්. ලෝකම් කියන්නේ අනුන්ගෙ තැන් වල වැඩ කිරීම. මේක සමහර විට වෙනත් කෙනෙකුගෙ පීපී එකක්. බොහෝ විට අලුත් අය තමයි මේ වගේ ලෝකම් කරන්නෙ. අනිත් ලෝකම් තමයි ප්‍රයිවෙට් හොස්පිටල් වල වැඩ කිරීම. දම්සො පුතා මේ සියලු ආකාරයේ පීපී කරලා තියෙනවා.

මුලින්ම කරේ අනුන්ගෙ තැන් වල ලෝකම් කරන එක. සොච්චම් මුදලක් ලැබුනා දවසෙ පෙට්‍රල් ගාන කවර් වෙන තරම්. ඊට පස්සෙ සෑහෙන කාලයක් හොස්පිටල් එකක ලෝකම් කලා. ඉමර්ජන්සි එකේ රෑ වැඩ. තනිකඩ කාලේ. වාසි කීපයක් තිබුනා. එකක් අමතර මුදලක් හම්බ වෙන එක. දෙක රෑට කෑම ලැබීම. තුන් වෙනි වාසිය තමයි වැදගත්ම. සියලු ආකාරයේ විශේෂඥ වෛද්‍යවරු යටතේ වැඩ කරන්න ලැබෙන නිසා දැනුම අලුත් වීම. ඈත පලාත් වලින් ලෙඩ්ඩු ගේන්න යන්නත් උනා.

අන්තිමේදි ගෙදරම එකක් අටවගෙන අවුරුදු කීපයක් කලා. හවස හයේ ඉදන් අට වෙනකම්. සෙනසුරාදාට වහනවා. ලෙඩ්ඩු බැලීමත් බෙහෙත් දීමත් දෙකම මමමයි. ලෙඩ්ඩු ටිකයි. නමුත් හිතට හොඳයි. සෑහෙන ආදායමකුත් ලැබුනා. ලෙඩ්ඩු අඩුවීමට හේතුව වැඩි කල එලියක් නැතිවීමත් නර්ස් කෙනෙක් නැතිව දොස්තරම බෙහෙත් දීමත් වෙන්න පුලුවන්. පෞද්ගලික අත්දැකීම අනුව සල්ලි කාරයොයි දුප්පත් අයයි ඒ වගෙ තැන් වලට එනවා අඩුයි. මධ්‍යම පන්තියේ රජයේ සේවකයො තමයි වැඩිය ආවෙ. වැඩි මුදලක් ගන්නෙ නැති එකත් හේතුවක්. ගාන සැර නම් තමයි හිතට සනීප. ටෙස්ට් කිරීම අඩු වීම, බෙහෙත් අනවශ්‍යයි කියල හිතුන විට බෙහෙත් නැතිව හරවා යැවීම අනිත් කාරණා. 

කොහොම උනත් ටික කාලෙකින් අතින් කාලා හරක් බැලිල්ල නතර කරලා ලැබෙන පඩියෙන් පුලුවන් විදියට ජීවත් වෙන්න තීරණය කලා. මග තොටේදී ආපහු වැඩේ පටන් ගන්න කියලා ඉල්ලීම් එනවා. වැඩ අඩු කාලෙක ආයිත් පටන් ගන්න කියලා තමයි හිතන් ඉන්නෙ.

පීපී කිරීමෙදි අනුගමනය කරපු දේවල් කීපෙකුත් තිබුනා. තෝරගත් පිරිසකට නොමිලේ බෙහෙත් දීම, බෙහෙත් නොකරපු කිසි කෙනෙකුට වෛද්‍ය සහතික නොදීම, ප්‍රෙෂර් බැලීමට සහ රෙපොර්ට් බැලීමට මුදල් අය නොකිරීම වගේ. අනිත් වැදගත්ම දේ තමයි ඇන්ටි බයොටික්ස් නැත්නම් ප්‍රතිජීවක ඖෂධ පාවිච්චියෙදි සැලකිලිමත්වීම. 

දොස්තරලා බහුතරයක් මේ තරම්ම බැනුම් ඇහිය යුතු අය කියලා මමනම් හිතන්නෙ නැහැ. සන්ගමයේ වැරදි ඇති. නමුත් දොස්තරලා බහුතරයක් කැපවීමෙන් විශාල සේවයක් කරන අය. තමන් එක්ක එකට ඉගෙන ගෙන අනිත් ක්ෂේත්‍ර වලට ගිය අය එක්ක සන්සන්දනය කරන කොට දොස්තරලා ලැබෙන පඩියට වඩා සෑහෙන සේවයක් කරනවා. 

දොස්තරලගෙ පීපී වලට දිගින් දිගටම බැන ගෙන බැනගෙන යනකොට හිතුනෙ රටේ ඉන්න බරපතල අපරාධකාරයන්ගෙ කුලකෙට තමයි මමත් අයිති වෙන්නෙ කියලා. හොරකම් නොකර දන්න සාස්තරෙන් කීයක් හරි හොයාගන්න එක මහ ලොකු වරදක්ද, දොස්තරලාගෙ පීපී වලින් සේවයක් වෙලාම නැද්ද. 

දේශපාලකයින් හා දොස්තරලා තෝරා ගැනීමෙදි ජනතාව අතින් වෙන වැරදි නිසා ඇතිවෙච්ච සන්ස්කෘතිය එක සමානයි කියලයි මට හිතෙන්නෙ. මිනිස්සු හිතන්නෙ ලොකුම කාර් එක තියෙන ලොකුම ගේ තියෙන හුඟාක් සල්ලි තියෙන කෙනා තමයි හොඳම කෙනා කියලා මේ තෝරගැනීම් දෙකේදිම. ඉතින් මේ දෙගොල්ලොත් ජනතාවගෙ තෝරා ගැනීම වෙන්න දිවා රෑ නොබලා වැඩ කරනවා. එහෙම කරද්දි වැරදි වෙන එක වලක්වන්න බැහැ. මේක විෂම චක්‍රයක්. ඉතින් වැරදි ජනතාවද මේ දෙගොල්ලොද, තුන් ගොල්ලොමද කියලා හිතන්න වෙනවා.

දොස්තරලා සුලු පිරිසක් කරන වැරදි වැඩ ගැන ඇති වෙන්න බ්ලොග් ලිය විලා තියෙන නිසා නැවත ලිවීමේ තේරුමක් නැහැ. එහෙම අය ප්‍රතික්ෂේප කිරීම තමයි වෙන්න ඕන. නමුත් එහෙම අය ලඟට තමයි වැඩිපුර සෙනඟ යන්නෙ. එතකොට කාගෙද වැරැද්ද. වැරැද්ද නියම තෝරගැනීම පිලිබඳ නියමාකාර දැනුවත් කිරීමක් නැති කම කියලයි හිතන්නෙ.