Friday 23 December 2016

පුතා ආපහු යන්න












වැහි බීරුම ටික ටික අඩු වෙනවා. පොඩි කාලෙ ඉඳලා ලෝර්ඩ්ස් ගැන අහල තිබුනට මෙහෙම මැච් එකක් බලන්න ලැබෙයි කියලා හිතුවෙ නැහැනෙ. තව පොඩ්ඩෙන් ඒ හීනෙ වැස්සට හේදෙනවා. 

දකුනු පැත්තෙ ස්ටෑන්ඩ් එකේ ලන්කාවෙ කට්ටිය පිරිලා. තමන්ගෙ උපන් රට ගැන තියෙන කැක්කුමනෙ. නැත්නම් සඳුදා දවසෙ වැස්සට මැච් එක හේදෙන බව දැන දැන ටෙස්ට් මැච් එකක් බලන්න කවුද එන්නෙ. මට නම් ඉතින් රට ජාතිය කොහොම උනත් මේකට එන්න ලැබෙන අන්තිම චාන්ස් එකනෙ. හොඳ තැනක් බලල වාඩි වෙන්න ඕනෙ. වැස්ස නැවතුනාට මැච් එක පටන් ගන්න පැයක්වත් යයි. ග්‍රවුන්ඩ්ස්මන්ලා බරටම වැඩ. පිට්ටනියෙ අයිනටම වෙන්න ටීම් දෙකම ප්‍රැක්ටිස්. කාලෙකින් ලන්කාවෙ කට්ටිය හැබැහින් දැක්කෙ. එන්ගලන්තෙ එවුන් නම් පලවෙනි පාරට.

"පුතා ලන්ඩන්මද ඉන්නෙ" අම්මට සිරි වයසක ලොක්කෙක්. මැච් එක පටන් ගන්නකම් කම්මැලි කමට කියාපු බුවා.
"නෑ අන්කල් බ්‍රිස්ටල් ඉඳන් ආවෙ. මීට කලින් ලෝර්ඩ්ස් ඇවිත් නැති නිසා ආවෙ"
"මමනම් පුතා ලන්කාවෙ ටීම් එක ගහපු හැම මැච් එකක්ම බලන්න ආවා. සිදත් එක සිය අනූව ගහපු දවසෙත් මම බැලුවා. ඒකෙ දුලිප්ගෙ ගැහිල්ල තමයි මරු. සුද්දොන්ට බඩ යන්න දුන්නෙ."
"මට මතකයි අන්කල්. එතකොට අපි පොඩියි."

"මෙහේ ඇවිත් හුඟාක් කල්ද?"
"නෑ අන්කල් ලඟදි ආවෙ. අපි අවුරුදු දෙකෙන් ආයි යන්න හිතන් ඉන්නෙ."
"ඇයි පුතා යන්නෙ. එහෙ දැන් ගන්න දෙයක් නැහැ. කවදාවත් හැදෙන පාටකුත් නැහැනෙ. මෙහෙ ඒවගෙද. ලමයින්ටත් හොඳටම හොඳයිනෙ."
"ඒවුනාට අන්කල් අපිට එහෙ වගෙ හරි යන්නෑ කොහේවත්. දුක් වින්දත් තමන්ගෙ තැනනේ කියල හිතෙනවා. අනික අම්මලා නෑදැයො එහෙමත් ඉන්නවනෙ."
"මමනම් කියන්නෙ මෝඩ වෙන්න එපා ලමයො. සැපට ඉන්න පුලුවන් එකෙ මොකටද දුක් විදින්නෙ. ගියායින් පස්සෙ අපරාදෙ කියලා හිතෙයි."

"දැන් බලන්න පුතා මම මෙහේ ආවෙ 1970. ඒ කාලෙ වීසා ඕනෙත් නැහැ. එයාර්පොර්ට් එකෙන් ඔන් අරයිවල් වීසා දුන්නා. කොමන්වෙල්ත් එකෙනේ. මම වැඩ කලේ මවුන්ට් ලැවීනියා සෙන්ට් තෝමස් එකෙ. මෙහෙත් අවුරුදු තිස් ගාණක්ම උගන්නලා තමයි පැන්ෂන් ගියේ. නෝනත් ටීචර්. අපි ඉතින් කොල්ලො දෙන්නට හොඳට ඉගැන්නුවා මෙහේ ආපු එකෙන්."
ඉතින් අන්කල් එහෙත් හොඳට ඉගෙන ගන්න බැරි නැහැනේ."
"ඒක නම් එහෙම තමයි. ඒත් මෙහෙ වගෙ නැහැනෙ."

මැච් එකත් පටන් ගත්තා. දිමුත් කරුනාරත්න මේකෙවත් කීයක්වත් ගැහුවොත් හොඳයි. හීනියට සින්හල සින්දුවකුත් පටන් අරන්. සුරන්ගනීට මාලු ගෙනවා. ලන්කාවෙ ජාතික ගීය වගේ තමයි. 

මැච් එක බලන අතර තුරේ අන්කල්ගෙ ජීවිත කතාව දිග ඇරෙනවා. සෑහෙන කාලෙකින් කතාවට කෙනෙක් අහුවෙලා තියෙන්නෙ මට හිතෙන්නෙ. එයාගෙ නෝනා සුනීතා එක්ක ලන්කාවෙන් ආපු හැටි. ලස්සන කොලු පැටව් දෙන්නා ටික ටික ලොකු වෙලා හොඳ රස්සාවල් වලට ගියපු හැටි. ලන්කාවෙ යාලුවො. නිව්සීලන්ඩ්වල ඉන්න අය්යා.
"ඉතින් පුතා. දැන් වගේ නෙවේ ඒ කාලේ හරි ශෝක්. දැන් මෙහෙත් එක එක ජාතියෙ උන් ඇවිත් හරි ප්‍රශ්න. හොඳ වෙලාවට බ්‍රෙක්සිට් එක ආවෙ."

ෂික් ආයිත් වැස්ස. කමක් නැහැ ලෝර්ඩ්ස් බලාගත්තනෙ. පැයක්වත් යයි ආයි පටන් ගන්න. එතකන් අන්කල්ගෙ කතාවෙ පිහිට තමා. "අන්කල් තව පයින්ට් එකක් අරන් එන්නද අන්කල්ටත් එක්ක. කොහොමත් පැයක් වත් යයි වගේ."

"පුතා මගේ පුතෙක්වගෙ දැනුන හින්දයි මේ කියන්නෙ. පුතාට කියන්න මමයි සුනීතයි දැන් ඉන්නෙ හරිම දුකෙන්. අපි දෙන්නට අපි දෙන්න විතරයි. පුතාලට වැඩ වැඩියි. එක් කෙනෙක් ඉන්නෙ ස්ටේට්ස්වල."

අන්කල්ගෙ මූන ලන්ඩන් අහස වගේම අඳුරුයි. මෙච්චරවෙලා හරිම සන්තෝසෙන් තමන්ගෙ ජීවිතෙ ජය ගත්ත හැටි කිව්ව මනුස්සයා එක පාරටම වෙනස් වෙලා.

"පුතාල බැදලද අන්කල්?"
"ලොක්කා බැන්දා. දෙවනියා බදින්නෙ නෑලු. ගෑනු ලමයි දෙන්නෙක් දෙපාරකට එක්ක ආවා. එයාගෙ පාට්නර් කියලා තමයි අපිට අදුන්නලා දුන්නෙ. පුතාට කියන්න මගේ ලොකු පුතා බැඳපු දවස තමයි මගෙයි නෝනගෙයි ජීවිතේ දුකම දවස."

එක දවසක් ලොකු පුතා මට කතා කරලා කිව්වා "Daddy I am getting married. I have posted an invitation for you. Be there with mummy please"කියලා.
ලෝකෙ කොහේ හිටියත් මගේ පුතාගෙ මගුල් ගෙදර ගැන ලොකු හීනයක් අපි දෙන්නටම තිබුනා. මොනවා කරන්නද. වෙඩින් එකට කලින් දවසෙ මොටෙල් එකක කාමරයක් බුක් කරලා අපි දෙන්නා ට්‍රේන් එකට නැග්ගා බර්මින්හැම් යන්න. සුනීතගෙ ඇස්වල කඳුලු. කෝච්චි ගමන පුරාවට මට පෙනුනෙ මගෙ පුතාගෙ වෙඩින් එක. 

මගුල් ගෙදරට කලින් දවසෙ අපේ දෙහිවල ගෙදර නෑදැයො පිරිලා. මම හෝටලේට ගිහින් අන්තිම වැඩ ටික මැනේජර් එක්ක කතා කරගෙන ආවෙ. පුතා මල්ලියි බෙස්ට්මනුයි තව යාලුවො කට්ටියයි එක්ක ඇඳුම් ලෑස්ති කරනවා. අය්යයි මස්සිනාල දෙන්නයි කාලෙකින් සෙට් උනේ. හීනියට අඩියක් පටන් ගත්තා. බයිට් එකට නෝනගෙ අක්ක ගාල්ලෙන් ගෙනාව මාලු ඇඹුල් තියලුයි පපඩනුයි. පරණ කාලෙ කතා ඔක්කොම එක එක දිග ඇරෙනවා. මස්සිනා ටිකක් එහාට මෙහාට වෙච්ච වෙලාවෙ අක්කගෙ කොල්ලට හිමීට ෂොට් එකක් දීගත්තා. තාත්තා ඉස්සරහ ඌ තාම බොන්නෙ නැහැනෙ.
කුස්සියෙ ගෑනුන්ගෙ කතාව හරි සැරටම. සුනීතා හරිම සන්තෝසෙන්. "අක්කට කියන්න අපේ පුතා අහු උනානෙ එක පාරක් නියම නැට්ටිච්චියෙකුට. මම හොඳවයින් දෙකක් ගෙදරට ගිහින් කතා කරලා තමයි මෙයාව ගලව ගත්තෙ ඒකෙන්. අපරාදේ කියන්න බැහැ කොල්ල කියන දේ ඇහුවා. මේ ගෑනු ලමයා නම් හම්බු උනේ අපේ වාසනාවට. හෙට බලා ගන්නකෝ. සීදෙවි ලමයා."

කෝච්චිය කොලපාට තණබිම ඉරාගෙන ඇදෙනවා. සුනීතා මට නොපෙනෙන්න හිමීට කඳුලු පිහිදානවා. අපි රෑ හෝටලේ නතර වෙලා උදේ වෙඩින් එකට ගිහින් කෙලින්ම කෝච්චියෙන් ගෙදර ආවා. ඔන්න ඔහොමයි පුතේ මගෙ ලොකු පුතාගෙ වෙඩින් එකෙ විස්තරේ.

"පස්සට හරි යයි" අන්කල්ගෙ හිත හැදෙන්න කිව්වට ඒක මෙතනට ගැලපෙන්නෙ නැහැ වගේ.

කුසල් මෙන්ඩිස්ගෙන් ජෝ රූට්ට හයේ එකක්. ලන්කාවෙ ඊලඟ අරවින්ද. පැය භාගයක් විතර මායි අන්කලුයි කතාවක් නැතිවම මැච් එක බැලුවා. කතා කර ගන්න බැරි තරමට දෙන්නගෙම හිත් බර වෙලා. 
ආයිත් වැස්ස. මේ පාර නම් කෝල්ඩ් ඕෆ් පාටයි. 

"අන්කල් අපි යමු නේද"
"හා පුතා. පුතා හම්බ වෙච්ච එක ලොකු දෙයක්. කාලෙකින් හිතේ හැටියට කතා කරා. නැත්නම් මගේ කතා අහල සුනීතටත් එපා වෙලා."

ටියුබ් ස්ටේෂන් එකට යනකනුත් අන්කල් මාත් එක්ක ඇවිදන් ආවා. සමු ගන්න වෙලාව.

"අන්කල් තාමත් මට කියන්නෙ මෙහේ නවතින්න කියලද"

"නැහැ පුතේ. පුතා ආපහු යන්න."

Thursday 8 December 2016

අසෝකද හරි මැල්කම්ද

මැල්කම් රන්ජිත් තුමාගෙ වැඩේ ගැන මට තියෙන පැහැදීම තමයි අපේ හාමුදුරු ගොල්ලො කරන විකාර එක්ක බැලුවම එතුමා ඉතාම සාධනීය හැසිරීමක් පෙන්නුම් කලා. දැන් අශෝක අලුත්ම මානයක් එක් කරනවා. අනේ මන්දා.

//මැල්කම් රංජිත් කාදිනල් තුමා ලෝකයේ ලොකුම නත්තල් ගස හදන වැඩේ නවතා තිබෙයි. දැන් මාර සල්ලියක් රටේ ආර්ථිකයට ඉතුරු වී ඇත. එය දුප්පතුන් අතරේ බෙදා දිය හැක. හෙට සිට ඒ නිකං සල්ලි ගත් අය පොහොසත් වනු ඇත. මැල්කම් රංජිත් කියන්නේ ‘බොරු වියදම් එපා. දුප්පතුන්ට සල්ලි දෙන්න කියාය.” දුප්පතුන් ට නිකන් සල්ලි දුන් විට ඔවුන් සවර්ගස්ථ වනු ඇත. දුප්පතුන් වෙනුවෙන් කල සේවයට කාදිනල් තුමාව නොබෙල් ත්‍යාගය සඳහා යෝජනා කල හැකිය.
මා වෙසක් එකට වෙසක් කූඩු ගෙදර නොසාදා මිල දී ගෙන පත්තු කරන්නේ වෙසක් සමයට වෙසක් කූඩු හදා විකුණා කීයක් හරි හොයා ගන්නා කෙනෙකුට උදවුවක් ලෙසටය. නත්තලට නත්තල් සැරසිල්ලක් කරන්නේද ඒ අරමුණ ඇතිවයි.
පසුගිය වෙසක් සමයේ මා වෙසක් කූඩු මිලදී ගන්නට යද්දී මහා ධාරානිපාත වර්ෂාවක් අද හැලිනි. පාර අයිනේ වෙසක් කූඩු විකුණන අයගේ මුහුණු වැහි වලාවටත් වඩා අඳුරු වනු දුටිමි. වෙසක් එකට කීයක් හරි හොයා ගන්නා බලාපොරොත්තුවද දියවී ගිය පසු පොඩි දරුවන් ද සමඟ වැස්සේ දියවුණු වෙසක් කූඩු දෙස බලා සුසම් හෙලන කූඩු වෙළෙන්දන් ගේ පපුවේ ගිනි ඇවිලෙනු මුහුණු වලින් දිස්වුනි. නත්තලට, අලුත් අවුරුද්දට, වෙසක් එකට, නුවර පෙරහැර කාලයට, මඩු වන්දනා සමයට, යාපනේ නල්ලුර් පූජා කාලයට, මොනවා හෝ යමක් විකුණා ජීවත් වන මිනිසුන් දහස් ගණන් සිටියි.
නත්තල් ගසට වියදම් යන බව ඇත්තය. ඒ ඉදිකිරීම් වෙනුවෙන් අනුග්‍රාහකයින් වියදම් කරනු ඇත. ඒ ඔවුන් උපයන ලාභයෙන් කොටසකි. ඒත් නත්තල් ගස නොහැදුවා කියා ඒ අනුග්‍රාහකයින් ඒ සල්ලි නිකං මිනිස්සුන්ට බෙදන්නේ නැත. නත්තල් ගස තිබුනා නම් ඒ වටා ඇතිවන කුඩා කුඩා ආර්ථික ක්‍රියාකාරකම් කිසියම් පිරිසකගේ එදිනෙදා ජීවින බරට රුකුලක් වනු ඇත. මේ නත්තල් ගස නරඹන්නට එන්නේ කිතු බැතිමතුන් පමණක් නොවෙයි. බෞද්ධ, හින්දු, මුස්ලිම් අයද එනු ඇත. ජාති ආගම් වාද වසංගත සේ පැතිරෙන මේ යුගයේ එය එක්තරා සංහිඳියා අදහසක් රෝපණය කරනු ඇත. එය මුදලින් මිනිය නොහැකි සමාජ ප්‍රතිලාභයකි.
මේ ලොකුම නත්තල් ගස ඉලක්ක කර නොයෙකුත් අන්දමේ ආර්ථික ක්‍රියාකාරකම් සැලසුම් කල මහා කොම්පැනි කාරයන් නොවන දහස් ගණන් දෙනා සිටින්නට ඇත. ත්‍රී වීල් රියදුරන්, අයිස්ක්‍රීම්, සරුවත්, ෆලූඩා වෙළෙන්දන්, කුත්තු රොටී කරුවන්, පුංචි පුංචි අරුමෝසම් වෙළෙන්දන්, වීදි කලා කරුවන් ආදී මෙකී නොකී සියලු දෙනා ගේ නත්තල් සිහිනයට මැල්කම් රන්ජිත් වෙඩි තබා ඇත. ‘බැලුම්ගල හෙලිදරුවෙන් පසුව ලෝකයේ ලොකුම නත්තල් ගසේ ඉදිකිරීම් නවතියි’ කියා නෙත් ප්‍රවෘති කියන්නා උද්දාමයෙන් වාර්තා කරනු ඇසිනි. දැන් මේ සියලු දෙනාට නින්ද යනු ඇත. නත්තල් දා රෑට සිහිනෙන් බියවී නැගිටිනු ඇත්තේ මේ වටා තම ආර්ථික කටයුතු සැලසුම් කල කුඩා ව්‍යවසායකයින් ය
– අශෝක හඳගම//

Monday 21 November 2016

ණය ගෙවීම - 2: අසාධ්‍ය රෝගියාගෙ චොපර් පිම්ම

ඕලුමඩු රාජකාරි වලින් පස්සෙ යන්න වුනේ පලාලි වලට. එදා තමයි පලවෙනි පාරට ගුවන් ගත වුනේ. ගුවන් යානයක් කිව්වට පවර් සෙට් කෝච්චියෙ වගෙ දෙපත්තෙ ගහපු සීට් පේලි වල වාඩි වෙලා උඩින් ඇදපු කම්බියක එල්ලිලා තමයි පලමු ගුවන් ගමන. මැද නානා ප්‍රකාර බඩු. මිලිටරි කාර්ගො යානා කොයි ලෝකෙත් එහෙම තමයි. ගුවන් ගමනට විනාඩි 50යි. රත්මලානෙන් උඩට නැගලා ඉන්දියාව අස්සටම ගිහින් ආපහු හැරිලා කේ කේ එස් මුහුදු වෙරලින් ඇතුල් වෙලා තමයි පලාලි එයාර් පෝර්ට් එකට බාන්නෙ. ඉස්පිරිතාලේ එයාර් පෝර්ට් එකට ලඟින්ම තිබුනේ. 

පලාලි හමුදා රෝහල  ලාන්කීය ඉතිහාසයේ වැදගත් තැනක්. යාපනය අර්ධ ද්වීපයේ හිටපු සියලුම ත්‍රිවිධ හමුදා සහ පොලීසියෙ සාමාජිකයින්ට තිබුනු එකම රෝහල. දස දහස් ගනන් තුවාල කරුවන්ට මෙතන ප්‍රතිකාර කරලා ඇති. දහස ගනන් ජීවිත මෙතන බේරලා ඇති. සිය ගනන් ජීවිත මෙතන මිය යන්න ඇති. මම මෙතන එක වර දැක ඇති මල සිරුරු ගණන තුන් සිය හැට ගණනක්. හමුදා සෙබලුන් සහ එල් ටී ටී ඊ දෙගොල්ලොගෙම. ඒ 2007 අගෝස්තු කිලාලි සටනෙදි. ඒ ගැන පසුව ලියමු. දැනට අපි 1997 අග භාගෙ.

 පලාලි රෝහල ඉතා කුඩා රෝහලක්. වෛද්‍යවරුන් තුන් හතර දෙනෙක් හෙද කාර්ය මන්ඩලය විසි පහක් තිහක් තමයි සියලු කාරණා වලට හිටියේ. දැන් කාලේ වගේ නෙවෙයි යුද්ධ කාලෙට දේශ ප්‍රේමියෝ හිඟයි. බොහොම අඩුවෙන් තමයි සෞඛ්‍යය සේවකයන් හමුදාවට බැඳුනෙ. තුවාල කාරයො වැඩි දවසට මිදුල පුරාම දානවා. ප්‍රතිකාර කරලා ඉවර අය අවශ්‍ය විදියට ගුවනින් කොලඹට එහෙම නැත්නම් පලාලි වලම තියාගන්නවා. සුලු තුවාල සනීප වෙනකන් තියා ගන්න කන්කසන්තුරේ වාට්ටුවකුත් බෝවන රෝගීන් දාන්න වාසවිලාන් වල වාට්ටුවකුත් තිබුනා. ලඟ තිබුනු කැම්ප් වල භට නිවාස ඉවත් කරලා ලෙඩ්ඩු දාපු අවස්ථාත් තිබුනා.

ලන්කාවෙ හිටපු දක්ෂම ශල්‍ය වෛද්‍ය වරු හැමෝම වගේ පලාලි රෝහලේ සේවය කරන්න ආවා. මහාචාර්ය මොහන් ද සිල්වා, මහාචාර්ය නීල් ෆොන්සේකා, වෛද්‍ය ලලන්ත අමරසින්හ, වෛද්‍ය මයිකල් අබේරත්න, වෛද්‍ය දුලිප් පෙරේරා, වෛද්‍ය බූරාන්, වෛද්‍ය රෝයි ගුනවර්දන, වෛද්‍ය රාසරත්නම්, මහාචාර්ය රනිල් ප්‍රනාන්දු ඒ වගේ මට මතක තියෙන මහත්වරු කීප දෙනෙක්. ඒ වගේම රජයේ සේවයෙන් අයින් වෙලා තමන්ගෙ මුලු කාලයම කැප කරපු වෛද්‍ය වරයෙක් තමයි වෛද්‍ය හිරාන් පෙරේරා. 

කනිෂ්ඨ වෛද්‍ය වරයෙක් විදියට මට පැවරිලා තිබුනු අමතර රාජකාරියක් තමයි සිවිල් වෛද්‍ය වරුන් නාගදීපේ එක්කන් යෑම. සතියක් ගානෙ නාගදීපේ වැද පුදා ගෙන සමන්ත භද්‍රගෙ ලෙවල් එකට ඔන්න මෙන්න ඇවිල්ලා හිටියෙ ඒ කාලෙ.

පලාලි පලමු ගමනෙදිම කැෂුවල්ටි (තුවාල කරුවන්) කන්දකට කර ගහන්න සිද්ධ වුනා. මාන්කුලමට මෙහායින් හිර වෙලා තිබුනු ජයසිකුරු මෙහෙයුම වෙනුවට කිලිනොච්චි දෙසින් ඒ 9 දිනා ගන්න හමුදාව උත්සාහ කලා. උත්සාහය අසාර්ථකයි. දින තුනක් ඇතුලත තුවාල කරුවන් දහසක් විතර අප වෙත ගෙනාවා. දින හතරක් එක දිගට ශල්‍යාගාරයේ ගත කරන්න සිදු වුනා.

මේ සටනෙදි ගෙනාපු එක රෝගියෙක් ගැන නොලියාම බැහැ. කනිෂ්ඨ වෛද්‍ය විදියට මූලික රෝගීන් වර්ග කිරීම සහ හදිසි ප්‍රතිකාර බාර වෙලා තිබුනෙ මට. අසාධ්‍ය රෝගීන් වහා ශල්‍ය වෛද්‍ය වරුන්ට යොමු කිරීමත්, ඔවුන්ට අවශ්‍ය හදිසි ප්‍රතිකාර ලබා දීමත් ඉතා ඉක්මනින් කලයුතුයි. ඒ අතරතුර ශල්‍ය කර්ම වලට සහය දීමට එක කනිෂ්ඨ වෛද්‍ය වරයෙක් යා යුතුයි. මේ රාජකාරි කරමින් ඉන්නා අතරේ රැගෙන ආ මල සිරුරු කීපයක් අතර එක් අයෙක් යන්තමින් පණ අදින බව සහයකයෙක් සැල කරා. කතාව ඇත්ත. වහා හදිසි ප්‍රතිකාර ලබාදුන්නා. බඩට වෙඩි වැදිලා බඩ වැල් එලියට ඇවිල්ල තිබුනේ. මෙවැනි රෝගියෙක් හොඳින් ප්‍රතිෂ්ඨාපනය කර මිස ශල්‍යා කර්මයකට ගැනීම අනිත් බේරා ගත හැකි රෝගීන්ට කරන අසාදාරණයක්. මේක යුධ වෛද්‍ය විද්‍යාවේ රීතියක්. නමුත් මොහුව අත හරින්න හිත් දුන්නෙ නැහැ. හැකි සෑම දේම කලා. අන්තිමේදි තීරණය කලා ශල්‍යා ගාරෙට ගෙනියන්න. ශල්‍ය වෛද්‍ය තුමා දුම්මල වරම ගත්තා. එලියෙ තව බර ගාණක් ලෙඩ්ඩු. ඒ වෙනවිට එදින තුල විතරක් ඉතා අසීරු ශල්‍ය කර්ම පහලොවක් විතර කරලා. බැගෑපත් වුනා බොහොම අමාරුවෙන් තමයි රෙසසිටේට් කරලා මේ තත්වෙට ගත්තෙ ඔපරේට් කරලා බලමු කියලා. නිර්වින්දන වෛද්‍ය රුවේයිස් හනිෆා (ඔහු අද කොලඹ වෛද්‍ය පීඨයේ ජේෂ්ඨ කතිකාචාර්ය වරයෙක්) සහයට ආවා.සර් අරන් බලමු. කොහොමින් හරි ඔපරේෂන් එක පටන් ගත්තා. අතරතුරේදි තුන් වතාවක් හෘද ස්පන්දනය නතර වුනා. තුන් වතාවෙම බලු බැනුම්. ඕකනේ මන් තමුසෙලාට කිව්වෙ. බලනවා තව කොච්චර එලියෙ වැඩ තියෙනවද කියලා. කොහොම හරි තුන් වතාවෙම ඉගෙන ගත්ත සෙල්ලම් ඔක්කොම දාලා පන ගැට ගහ ගත්ත. කොලඹට පටවන කොටත් අප්සෙට් එකක් තිබුනෙ නැහැ. කොයි එකටත් නමයි නොම්මරෙයි ලියාගත්ත මොකද උනේ කියලා බලන්න. මාස එක හමාරකට විතර පස්සෙ නිවාඩු ඇවිත් කොලඹ හොස්පිටල් එකට ගිහින් බලන කොට හරිම සන්තෝෂයි මිනිහ පන පිටින්. මල මිනී ගොඩෙන්නෙ ඇදලා ගත්තෙ. අවුරුදු විස්සකට පස්සෙ අදටත් කොහේ දැක්කත් ඇවිත් කතා කරනවා. එතකොට මටත් සන්තෝෂයි. මේ වගේ සිද්ධි බර ගාණක් මතකයේ තියෙනවා. පලවෙනි එක නිසා විශේෂයි.

මාතෘකාවෙ අසාධ්‍ය රෝගියා මෙයා නෙවෙයි. ඒ රෝගියා සහකාර වෛද්‍ය වරයෙක්. ඔහු හින්දා එලිපන්ට් පාස් ගිය පලවෙනි වෛද්‍ය වරයා වෙන්න සිද්ද වුනා. පලාලි ඉන්න අතරෙ හදිසියේම නියෝගයක් ආවා පැයකින් එලිපන්ට් පාස් යන්න ලෑස්ති වෙන්න කියලා. එච්චර කල් එලිපන්ට් පාස් වල හිටියේ සහකාර වෛද්‍ය වරුන්. එතන තමයි ලන්කාවෙ අමාරුම තැන. හුදකලා වෙච්ච කදවුරක්. කාන්තාර දේශගුණය. දවස ගානෙම ත්‍රස්ත ප්‍රහාර. කෑම හිඟය. නිවාඩු මාස ගාණකට සැරයක්. තියෙන්න ඕන ඔක්කොම කරදර එතන. සමහර සොල්දාදුවො වෙඩි තියාගත්තා මේ කඳවුරෙන් පැන ගන්න. මේ පීඩනය දරා ගන්න අමාරු වෙලා අවුරුදු දෙකක් විතර ට්‍රාන්සර් එකක් නැතුව හිටපු සහකාර වෛද්‍ය වරයා පපුවෙ අමාරුවක් කියලා චොපර් එකක් ගෙන්නලා. චොපර් එක ආපු සන්තෝසෙට ලෙඩේ අමතක වෙලා ඇම්බුලන්ස් එකෙන් පැනලා දුව ගෙන ගිහිල්ල චොපර් එකට පැනලා. පයිලට් බලනවා ලෙඩා කෝ කියලා. බලනකොට ලෙඩා තමයි දුවලා ගිහිල්ලා චොපර් එකට පැනලා තියෙන්නෙ. අන්තීමේදි විනය පරීක්ෂණයකටත් මුහුන දෙන්න වුනා. කොහොමින් හරි දම්සො පුතා නතර වුනේ එලිපන්ට් පාස් වල.

ණය ගෙවීම - 1 

Monday 24 October 2016

මගේ (අපේ) 88/89

සරත් විමලසුරිය 88/89 ගැන ඔහුගේ අපූරු අත්දැකීම් එලි දැක්කීම ඒ අන්ධකාර කාලවකවානුවෙ සරත් වැනි සිය දහස් ගනන් අපූරු මිනිස්සු ආලෝකයක් වුනු හැටි අපට මතක් කරලා දෙනවා.

ලියාපදින්චි වෛද්‍යවරු රටේ ඈත පලාත් වල කරපු අතිමහත් සේවයට නිවැරදි ඇගයීමක් ලැබුනෙ නැහැ කියලයි මම හිතන්නෙ. මේ වෙලාවෙ අපිත් එක්ක ක්‍රීඩා කරපු අකාලයේ මියගිය තවත් අපූරු මිනිසෙක් වූ මාල්වි අය්යා මට මතක් වෙනවා. හමුදාවෙ ලියාපදින්චි වෛද්‍යවරුත් ඒ වගේම ඉතා විශාල සේවයක් කරපු කොටසක්. ඔවුන් තම සේවා කාලයම ගත කලේ ඝන කැලෑවල.

88/89 කාලෙ මම උසස් පෙල පාසැල් ශිෂ්‍යයෙක්. මේ කලබැගැනියෙ උනුසුම අපිට දැනෙන්න පටන් ගත්තෙ පාසැල් වල පෙලපාලි යන්න පටන් ගනිද්දි. අපේ පාසලේ ශිෂ්‍යයන් මුලින්ම පෙලපාලියකට සම්භන්ධ කරගන්න පිට ඉස්කෝලෙක ශිෂ්‍යයෙක් තාප්පෙන් ඉස්කෝලෙ ඇතුලට පැනපු වෙලාවෙ ඔහුත් එක්ක ගැටුමකට යන්නත් උනා. ඔහු අද ප්‍රාදේශීය සභාවක යු ඇන් පී මන්ත්‍රී වරයෙක්.

පෙලපාලි වැඩේ නැගලා ගියා. හැම සතියෙම මොකක් හරි සිද්ධියකට පෙලපාලි.  කව්ද ඒවා සන්විධානය කරන්න මූලික උනේ කියලා අදටත් දන්නෙ නැහැ. පන්ති වැඩ වලින් කට් එක දාන්නත් ආතල් එකක් ගන්නත් පුලුවන් අවස්ථාවක් විදියට තමයි සැලකුවෙ. පෙලපාලිය පටන් ගන්නෙ ලොකු හූවකින්. ලමයින්ව පන්ති වලින් එලියට ගන්න. පලවෙනි හූව ඇහෙන කොටම කොහොම හරි පන්ති වලින් එලියට පැනගෙන හූවට සෙට් වෙනවා. ගුරුවරු වැඩේ නවත්තන්න ට්‍රය් එකක් දීලා බැරි තැන අල්ලල දානවා. පොලිසිය ඉස්කෝලෙ වටලනවා. පොලිසියට ගල් ගහලා හූ කියලා කොහොම හරි පෙලපාලිය පාරට දාගන්නවා. අපිත් මෙලො සන්සාරේ දෙයක් දන්නෙ නැතුව කවුරු හරි අතට දීපු බෝඩ් උස්සන් ලවුඩ්ස්පීකර් එකෙන් කෑ ගහන එකාගෙ පදේට කෑ ගහනවා. දෙතුන් පාරක් කඳුලු ගෑස් පාරවලුත් කෑවා. කොල්ලො කීප දෙනෙක් අතුරුදහනුත් උනා. හැබැයි කිසි ලමයෙක් පෙලපාලි වලට සම්භන්ධ නොවී හිටියෙ නැහැ ජේ වී පී එකට බයට. ගෑනු ලමයි මරන්න දක්කනවා වගේ. ලමයින්ගෙ පෙලපාලියට පස්සෙන් අඬ අඬ එන අම්මලාගෙ පෙලපාලිය. පෙලපාලිය ඉවර වුනාම ගෙදර යන්න දුර ලමයින්ට බස් නැගැ. හැතැප්ම දහය පහලොව පයින් ආයිත් පෙලපාලියෙ. ඔය ගොන් වැඩේ මාස ගාණක්ම තිබුනා. කොහොම හරි ඒ ලෙවල් විභාගෙත් අගෝස්තුවේ තිබ්බෙ නැහැ. දෙසැම්බරේ තමයි විභාගෙ කලේ.

රාවය යුක්තිය එහෙම කියෙව්ව්ට පවන ඇහුවට මිනී මැරිල්ලට විරුද්ධත්වයක් හිතේ තිබුන නිසා බා ගන්න ඇප්‍රෝච් කරපු එවුන්ට අහු වුනේ නැහැ. යූ සී පිට්ටනියෙ කෑම්ප් එකක් දාපු නිසා ආමි එක කිට්ටුව හිටපු නිසා ගෙවල් කිට්ටුව කලබල ටිකක් අඩු වුනා. 

පෙලපාලි වලට පස්සෙ ඒ කාලෙ පලවෙනි මතකය තමයි බිල්ලෙක්ට මූන දීපු එක. පාඩන් කරන්න රෑට ජීවන්ලගෙ ගෙදර ඉඳන් උදේ පාන්දර මහේෂ් එක්ක සයිකලෙන් එනකොට හමුදාවෙන් නවත්තලා තවත් කොල්ලො විසි පහක තිහක පෝලිමකට දැම්මා. හැමෝම බිල්ලා ඉස්සරහින් යන්න ඕන. ඔලුව වැනුවොත් බඩු. එදා ඉඳන් පාඩම් කරන්න යාමටත් තිත.

තවත් පාරක් පොලීසියෙන් අල්ලන් ගියා පාර අයිනෙ ඉඳලා ෂර්ට් එකක් වත් නැතිව තවත් කොල්ලො කීප දෙනෙක් එක්ක. ට්‍රක් එකේ පිටිපස්සෙ දාගෙන පැය ගානක් රවුම් ගහලා ට්‍රක් එක පුරෝගෙන පොලීසියට එන කොට නෑදැ සනුහරේම පොලිසිය ලඟ. 

සැරින් සැරේ ඇඳිරි නීතිය. ඉගෙනීමක් නැතිම ගාණයි. නගරාධිපති වගේ හිටියෙ අන්ක එකේ ගන්ජා කරයෙක් වෙච්ච ප්‍රියලාල්. මාර්කට් එකෙ යතුර තිබුනෙ මිනිහ ගාව. ටික කාලෙකින් මිනිහා අතුරුදහන් උනා. තවත් බර ගාණක් මිනිස්සු මැරුනා. පොල්වත්තෙ මුලු පවුලක්ම මැරුවා. ගෙදර හිටපු බල්ලො පවා. ඕකන්දෙ එක පවුලෙ දෙන්නෙක් මරන්න ගියපු පොලිස් කණ්ඩායම රෑ එකොලහට විතර ලයිට් දාගෙන් ඉඳීමේ වරදට අපේ ගෙදරටත් ඇවිත් තුවක්කුව පපුවට තියලා පොඩි සෙල්ලමක් දාලයි ගියෙ. සරත් අය්යගෙ බාප්පා පොලිසියෙ මහත්තය මැරුවත් මතකයි. ඊට අමතරව ප්‍රේමසිරි බෙකරියෙ අය්යා, ආමි එකෙ ලෙෆ්ටිනන්ට් කෙනෙක් වෙච්ච අනුර කමල් ගුනසින්හ, පොලිසියෙ ලෙනොරා එහෙම. 

ගෙවල් පිටිපස්සෙ හිටිය ජයසිරි මෙන්ඩිස් පලා බබා උදේ පහට විතර මරන වෙඩි සද්දෙ අපිටත් ඇහුනා. ගෙදර හිටපු ඥාති පුතෙකුත් මරලා තිබුනා. උදේ එලිය වැටීගෙන එද්දී මමයි ලොකු අක්කයි ගියා සිද්දිය බලන්න. ගෙදර මිනිස්සු ටික අඬා වැලපෙනවා. වෙන කිසිකෙනෙක් නැහැ. බලනකොට අපි විතරයි ඇවිල්ලා තියෙන්නෙ. ගෙදරින් බලු බැනුම්.

ඊලඟ සිද්ධිය තමයි බැනට් අන්කල්ගෙ අත. බැනට් අන්කල් පරගහතොට සොමිරැස ප්‍රෙස් එකේ අයිතිකාරයා. පුතා දමිත් මගේ හොඳ යාලුවා. උදේ පාන්දර ආරන්චි උනා. දමිත්ගෙ තාත්තා උස්සලා කියලා. ගිහින් බලනකොට වැඩේ ඇත්ත. බයිසිකල් වල නැගලා දෙන්නත් එක්ක ගම වටේම පිච්චෙන එල්ලපු මිනී බල බල යනවා තාත්තා හොයන්න. ඔහොම යනකොට එලෙක්ට්‍රිසිටි බෝඩ් එක හන්දියේ උරහිසෙන් ගලවපු අතක් එල්ලලා තියෙනවා. සයිස් එක අන්කල්ගෙ ගානම. දමිත් ඇඟිලි බලලා කිව්වා නියපොතු අස්සෙ තීන්තත් තියෙනවා මේක නම් තාත්තගෙ තමයි කියලා. ගෙදරට එක පාරට කියන්නෙ නැතුව තව ටිකක් බලමු කියලා පොරොන්දු කරවගෙන ගෙදර එක්ක ගියාට අම්මා දැකපු ගමන් බදා ගෙන අඬන්න පටන් ගත්තෙ නැතැයි. පස්සෙ ආරන්චියක් ආවා හමුදාවෙන් අරන් ගිහින්  වලව් වත්තෙ කෑම්ප් එකෙ ඉන්නවා කියලා. අරන් යන්න ගේතුව තමයි ජේ වී පි  එකෙන් බය කරලා පෝස්ටර් අච්චු ගහගෙන. අල්ල ගත්ත එකෙක් කියලා සොමිරැස ප්‍රෙස් එකෙන් තමයි පෝස්ටර් ගැහුවෙ කියලා. අන්තෝ ජටා බහී ජටා. අවුරුදු ගාණක් ආයු වලඳලා මීට අවුරුදු දෙකකට උඩදි තමයි අන්කල් ඇත්තටම මැරුනේ.

අන්තිමට තත්වෙ දරුනු වේගෙන එනකොට අලුත්ගම පොලිසියෙ හිටපු මාමගෙ ක්වාර්ටස් එකේ ලඟින්න උනා මාස ගාණක්  තත්වෙ සමනය වෙනකන්. ඒ මූසල කාලකණ්ණි අවුරුදු දෙක තුන දහස් ගාණක් ලස්සන ජීවිත රටට අහිමි කලා. ආයෙ නම් එහෙම වෙන්න එපා කියලා තමයි ප්‍රාර්ථනය කරන්නෙ.

Sunday 9 October 2016

මගේ පීපී අත්දැකීම හෙවත් අතින් කාලා හරක් බැලීම

දොස්තරවරුන්ගේ පීපී ගැන මේ දිනවල ලියවෙන නිසා මගේ පීපී අත්දැකීමත් ලියන්න හිතුනා.

පීපී ගැන කියනවනම් සමාජගත වෙලා තියෙන ආකාරයට මහා පරිමාණ මුදල් හොයන දොස්තරලා ඉන්නෙ මුලු දොස්තර සන්ඛ්‍යාවෙන් අතලොස්සයි. නීතිඥ, භෞත චිකිත්සක, රසායනාගාර ශිල්පි, එක්ස් රේ ශිල්පි, ඉන්ජිනේරු ආදී තවත් වෘත්තීන් රාශියක දොස්තරලා මෙන්ම රාජකාරි වෙලාවෙන් පසුව මුදල් උපයන කොටසක් හිටියත් ඒ අය ගැන වැඩි කතාබහක් ගොඩ නැගෙන්නෙ නැත්තෙ දොස්තර සන්ගමය වගේ නගරන් පෙන්නන්නෙ නැති නිසා වෙන්න ඇති. කාන්තා දොස්තරලගෙන් පීපී කරන්නෙ අතලොස්සයි.

ලන්කාවෙ පීපී වර්ග කිහිපයක් තියෙනවා. පලමු එක තමන්ගේම පීපී එකක් පවත්වා ගෙන යාම. මේ ජාතියෙ ඒවා තමයි වැඩිපුර තියෙන්නෙ. මේවාගෙ තනි අයිතිකාරයන් වගේම දෙන්නෙක් හෝ ඊට වැඩි ගාණක් එකතු වෙලා කරන ඒවත් තියෙනවා. සැමියා සහ බිරිඳ එකතු වෙලා කරන ඒවත් බහුලව තියෙනවා. දෙවන වර්ගය තමයි ලෝකම්. ලෝකම් කියන්නේ අනුන්ගෙ තැන් වල වැඩ කිරීම. මේක සමහර විට වෙනත් කෙනෙකුගෙ පීපී එකක්. බොහෝ විට අලුත් අය තමයි මේ වගේ ලෝකම් කරන්නෙ. අනිත් ලෝකම් තමයි ප්‍රයිවෙට් හොස්පිටල් වල වැඩ කිරීම. දම්සො පුතා මේ සියලු ආකාරයේ පීපී කරලා තියෙනවා.

මුලින්ම කරේ අනුන්ගෙ තැන් වල ලෝකම් කරන එක. සොච්චම් මුදලක් ලැබුනා දවසෙ පෙට්‍රල් ගාන කවර් වෙන තරම්. ඊට පස්සෙ සෑහෙන කාලයක් හොස්පිටල් එකක ලෝකම් කලා. ඉමර්ජන්සි එකේ රෑ වැඩ. තනිකඩ කාලේ. වාසි කීපයක් තිබුනා. එකක් අමතර මුදලක් හම්බ වෙන එක. දෙක රෑට කෑම ලැබීම. තුන් වෙනි වාසිය තමයි වැදගත්ම. සියලු ආකාරයේ විශේෂඥ වෛද්‍යවරු යටතේ වැඩ කරන්න ලැබෙන නිසා දැනුම අලුත් වීම. ඈත පලාත් වලින් ලෙඩ්ඩු ගේන්න යන්නත් උනා.

අන්තිමේදි ගෙදරම එකක් අටවගෙන අවුරුදු කීපයක් කලා. හවස හයේ ඉදන් අට වෙනකම්. සෙනසුරාදාට වහනවා. ලෙඩ්ඩු බැලීමත් බෙහෙත් දීමත් දෙකම මමමයි. ලෙඩ්ඩු ටිකයි. නමුත් හිතට හොඳයි. සෑහෙන ආදායමකුත් ලැබුනා. ලෙඩ්ඩු අඩුවීමට හේතුව වැඩි කල එලියක් නැතිවීමත් නර්ස් කෙනෙක් නැතිව දොස්තරම බෙහෙත් දීමත් වෙන්න පුලුවන්. පෞද්ගලික අත්දැකීම අනුව සල්ලි කාරයොයි දුප්පත් අයයි ඒ වගෙ තැන් වලට එනවා අඩුයි. මධ්‍යම පන්තියේ රජයේ සේවකයො තමයි වැඩිය ආවෙ. වැඩි මුදලක් ගන්නෙ නැති එකත් හේතුවක්. ගාන සැර නම් තමයි හිතට සනීප. ටෙස්ට් කිරීම අඩු වීම, බෙහෙත් අනවශ්‍යයි කියල හිතුන විට බෙහෙත් නැතිව හරවා යැවීම අනිත් කාරණා. 

කොහොම උනත් ටික කාලෙකින් අතින් කාලා හරක් බැලිල්ල නතර කරලා ලැබෙන පඩියෙන් පුලුවන් විදියට ජීවත් වෙන්න තීරණය කලා. මග තොටේදී ආපහු වැඩේ පටන් ගන්න කියලා ඉල්ලීම් එනවා. වැඩ අඩු කාලෙක ආයිත් පටන් ගන්න කියලා තමයි හිතන් ඉන්නෙ.

පීපී කිරීමෙදි අනුගමනය කරපු දේවල් කීපෙකුත් තිබුනා. තෝරගත් පිරිසකට නොමිලේ බෙහෙත් දීම, බෙහෙත් නොකරපු කිසි කෙනෙකුට වෛද්‍ය සහතික නොදීම, ප්‍රෙෂර් බැලීමට සහ රෙපොර්ට් බැලීමට මුදල් අය නොකිරීම වගේ. අනිත් වැදගත්ම දේ තමයි ඇන්ටි බයොටික්ස් නැත්නම් ප්‍රතිජීවක ඖෂධ පාවිච්චියෙදි සැලකිලිමත්වීම. 

දොස්තරලා බහුතරයක් මේ තරම්ම බැනුම් ඇහිය යුතු අය කියලා මමනම් හිතන්නෙ නැහැ. සන්ගමයේ වැරදි ඇති. නමුත් දොස්තරලා බහුතරයක් කැපවීමෙන් විශාල සේවයක් කරන අය. තමන් එක්ක එකට ඉගෙන ගෙන අනිත් ක්ෂේත්‍ර වලට ගිය අය එක්ක සන්සන්දනය කරන කොට දොස්තරලා ලැබෙන පඩියට වඩා සෑහෙන සේවයක් කරනවා. 

දොස්තරලගෙ පීපී වලට දිගින් දිගටම බැන ගෙන බැනගෙන යනකොට හිතුනෙ රටේ ඉන්න බරපතල අපරාධකාරයන්ගෙ කුලකෙට තමයි මමත් අයිති වෙන්නෙ කියලා. හොරකම් නොකර දන්න සාස්තරෙන් කීයක් හරි හොයාගන්න එක මහ ලොකු වරදක්ද, දොස්තරලාගෙ පීපී වලින් සේවයක් වෙලාම නැද්ද. 

දේශපාලකයින් හා දොස්තරලා තෝරා ගැනීමෙදි ජනතාව අතින් වෙන වැරදි නිසා ඇතිවෙච්ච සන්ස්කෘතිය එක සමානයි කියලයි මට හිතෙන්නෙ. මිනිස්සු හිතන්නෙ ලොකුම කාර් එක තියෙන ලොකුම ගේ තියෙන හුඟාක් සල්ලි තියෙන කෙනා තමයි හොඳම කෙනා කියලා මේ තෝරගැනීම් දෙකේදිම. ඉතින් මේ දෙගොල්ලොත් ජනතාවගෙ තෝරා ගැනීම වෙන්න දිවා රෑ නොබලා වැඩ කරනවා. එහෙම කරද්දි වැරදි වෙන එක වලක්වන්න බැහැ. මේක විෂම චක්‍රයක්. ඉතින් වැරදි ජනතාවද මේ දෙගොල්ලොද, තුන් ගොල්ලොමද කියලා හිතන්න වෙනවා.

දොස්තරලා සුලු පිරිසක් කරන වැරදි වැඩ ගැන ඇති වෙන්න බ්ලොග් ලිය විලා තියෙන නිසා නැවත ලිවීමේ තේරුමක් නැහැ. එහෙම අය ප්‍රතික්ෂේප කිරීම තමයි වෙන්න ඕන. නමුත් එහෙම අය ලඟට තමයි වැඩිපුර සෙනඟ යන්නෙ. එතකොට කාගෙද වැරැද්ද. වැරැද්ද නියම තෝරගැනීම පිලිබඳ නියමාකාර දැනුවත් කිරීමක් නැති කම කියලයි හිතන්නෙ.

Thursday 29 September 2016

කුකුලන් කෙටවීමෙන් ඔබ්බට



මම දේශපාලනය ගැන අන්ශුමාත්‍රයක්වත් දන්නෙ නැති පොරක්.කියවීමට තියෙන කම්මැලිකම නිසා ටීවී එකේ දේශපාලන සාකච්චා අහලා ඉගෙනගන්න ට්‍රයි එකක් දුන්නා. නමුත් ඒවා කුකුලන් කෙටවීමේ තරඟ කියලා තමයි තෙරුම් ගියේ. දේශපාලකයින් කුකුලන් බවට පත්වී මාධ්‍යකරුවන් කුකුලන් කොටවන්නන් බවට පත්වීම ජාතියේ අභාග්‍යයක්.

අන්ක එකේ කුකුලන් කොටවන්නියක් වන නෙල්කාට බබා හම්බ වීමේ හේතුවෙන් දෙරනේ අලුත් පාර්ලිමේන්තුව හරවත් දෙයක් කතා කරන්න පටන් ගැනීම අලුත් දෙයක් ඉගෙන ගන්න පොටක් පාදලා තියෙනවා. මේ සාකච්චාවෙ නොදන්න දේවල් ඉගෙන ගන්න  දන්න දේවල් ගැන අලුතින් හිතන්න යමක් තියෙනව කියලා තමයි හිතුවේ. දේශපාලනේ ගැන දන්න අය නොදන්නකමට කමා කරත්වා කියලා ඉල්ලා හිටින ගමන් නොදන්න දේවල් පෙන්නලා දෙන ලෙස ඉල්ලා සිටිනවා.

ටියුඩර් වීරසින්හ මහත්තයා  වගේ අය කතිකාවතට එක් කිරීමම හොඳ ප්‍රවේශයයක්. එතුමා හතරවෙනි මූලධර්මයක් පිලිබඳව ඉදිරිපත් කරපු කාරනා අපිට හිතන්න යමක් ඉතුරු කරනවා. ඔහු කියන්නෙ මූලික ඥ්‍යායයන් තුනම ප්‍රතික්ශේප වන බවයි. මගේ ටිකිරි මොලයට  තේරුම් ගිය විදියට පුද්ගලිකත්වය මූලික උනු ලිබරල් වාදයත්, ජාතිකත්වය මූලික උනු ෆැසිස්ට්වාදයත්, පන්තිය මූලික උනු සමාජවාදයත් යල් පැන ගිය බවයි එතුමා කියන්නෙ. සන්ස්කෘතිය සහ මනුෂ්‍යත්වය පදනම් උනු අලුත් සන්කල්පයක් එතුමා යෝජනා කරනවා.

එතුමා තව ඉතාම වැදගත් දෙයක් කියනවා. ඒ තමයි චීනෙකුට බැහැ ඇමෙරුකානුවෙක් වෙන්න. ඉන්දියානුවෙකුට බැහැ ඉන්ග්ලිශ් වෙන්න. එතුමා මේ තර්කය ගොඩ නඟන්නේ සන්ස්කෘතිය මනුශ්‍යයත්වය පදනම් කරගෙන. මේ නිසාම තමයි රුවන් ජයතුන්ග කැනඩාවේ ඉදන්, රසික කවිඳු ඕස්ට්‍රලියාවේ ඉඳන් ලන්කාව ගැන බ්ලොග් ලියන්නෙ.  ඒ නිසාම තමයි දම්සො පුතා ත්‍රීවීල් කාරයො , ප්‍රයිවෙට් බස් කාරයෝ එක්ක හැප්පි හැප්පි ලන්කාවේ ඉන්න තීරණය කලේ. බ්ලොග් ලියන එකයි මහ පොලොවෙ ඉඳ ගෙන අපේ මිනිස්සුන් එක්ක ජීවත් වෙන එකයි දෙකක්. තරහ වෙන්න එපා මේක තමයි යථාර්තය.

ටියුඩර් මහත්තයා කියන ඊලඟ කාරනය තමයි පෝස්ට් හියුමන් කතාව. ඔහු කියන්නෙ බටහිර ලෝකෙ ජීවත් වෙන්නෙ සාමාන්‍යය තත්වයයෙන් එහා ගිය අසාමාන්‍යය මිනිස්සු කියලයි. භාගයක් රොබෝ. භාගයක් මිනිස්. මම කැමතියි ලන්කාවෙ මිනිස්සු එක්ක ජීවත් වෙන්න. ත්‍රීවීල් කාරයෝ අමනුස්සයන්ට වඩා හොඳයි. මේක කියන්නෙ ඒ රටවල් වල අවුරුදු තුනකට වැඩි කාලයක් ලබපු අත්දැකීම් එක්ක.

වසන්ත බන්ඩාර මහත්තය කියනවා දෙමල ජනතාවට ප්‍රශ්නයක් නැති බව. මහත්තයෝ ඕකම තමයි ප්‍රශ්නේ. ඊට එහා මේක තේරුම් කරන්න මට තේරෙන්නෙ නැහැ. ප්‍රශ්නයක් තියෙන බව තේරුම් කරන්නට යාමම ප්‍රශ්නයක් වූ සමාජයක අපි ජීවත් වෙන්නේ.

ඔහු කියන ඊලඟ කාරනය තමයි බුදු පිලිම හදන්නෙ දෙමල බෞද්ධයන්ට බව. අමූලික බොරු. බුදු පිලිම හැදුවේ හමුදා සාමාජිකයන්ට. දම්සො පුතාත් දකුනු සුඩානේ බුදු මැදුරක් හැදුවා. හමුදා සාමාජිකයන්ට. කවදා හරි ලන්කාවෙ හමුදාව එන දවසට ඒක කැඩුවා කියලා අපේ අසතුටක් නැහැ.



මනෝ ගනේෂන් මහත්තයා ගැනත් යමක් කියන්න ඕනේ. එතුමා කියන දේ හරි හෝ වැරදි හරි. එතුමා සින්හලෙන් කතා කිරීමම වැදගත්. සින්හල උගතුන්ට දෙමල ජනතාවට ඇමතීමට නොහැකි වීම ප්‍රශ්නයක් කියලයි දම්සො පුතා හිතන්නෙ

Saturday 24 September 2016

මහින්ද සර්ට එරෙහි මගේ නඩුව

Image result for mahinda deshapriya

මුලින්ම මහින්ද සර් වසරේ හොඳම රාජ්‍ය සේවකයා විදියට සම්මාන ලැබීම ගැන බොක්කෙන්ම සුභ පතනවා. මීට කලිනුත් එල් එම් ඩී එකේ සම්මානයට ඔබ තුමා පාත්‍ර උනා. ඒකටත් එක්කමයි සුභ පැතීම. 

"සර්" කියලා කිව්වෙ මැකෝ නිසා නොවෙයි. එතුමා මගේ ගුරුතුමෙක් නිසා. ගුරුතුමෙක් කිව්වට ඒක අද එතුමා රටේ ලෝකෙ වැදගත් කෙනෙක් නිසා ලකුනු දාගන්න කියන කතාවක්. දම්සො පුතා හයේ පන්තියේදි එතුමා උසස් පෙල පන්ති වලට ඉගැන්නුවා. ගුරුතුමෙක් නොවුනට එතුමා මගේ මාස්ටර් ඉන් චාර්ජ්. 

මහින්ද සර් මට හමු වෙච්ච සුවිශේෂී චරිතයක්. අද ඔහු ඒක ලෝකෙ ඉස්සරහ ඔප්පු කරලා ඉවරයි. ඔහු අතිශය සුන්දර මිනිසෙක්. මානව හිතවාදියෙක්. ඒත් ඔහු පරමා දර්ශී නැහැ. මම එහෙම කියන්නේ ඔහු වගේ වෙන්න අමාරුයි. එහෙම මිනිස්සු බිහි වෙන්නෙ කලාතුරකින්. ඔහු කොයිතර ඉහලට ගියත් අව්‍යාජත්වය ආරක්ෂා කලා. අනන්‍යතාවය ආරක්ෂා කලා. ගමේ කම ආරක්ෂා කලා. මෙතැනදියි ඔහු සුවිශේෂී වෙන්නෙ.

එහෙම මිනිසෙක් අගයන්නට තබන මේ සටහන ඔහුට එරෙහි නඩුවක් වෙන්නෙ කොහොමද කියලා අවසානෙට බලමු. මහින්ද සර් මට හමුවන්නේ අපේ ඉස්කෝලෙ මේස පන්දු ක්‍රීඩා භාර ආචාර්ය විදියට. ඔහුත් එක්ක එකම එක තරගාවලියකට යන්න මට අවස්ථාව ලැබුනා. ඒ දවස් වල මේස පන්දු තරඟ තිබ්බෙ කොලඹ රේස් කෝස් එකේ යට තට්ටුවෙ. අද එතන විශාල සාප්පු සන්කීර්ණයක්. මහින්ද සර් තමයි අපිව එක්ක ගෙන යන්නෙ. ඔහු තරඟාවලි ලේඛම් විදියටත් කටයුතු කලා. මයික්‍රෆෝන් නැතුව මහ සද්දෙට මුලු ශාලාවටම ඇහෙන්න තරඟ අඬ ගසන්න තරම් අද වගේම සද්දයක් ඒ කාලෙත් ඒ විදියටම තිබුන. කට දෙපැත්තෙන් කෙල පැනීමත් සමඟම.

අපේ මේස පන්දු ක්‍රීඩාව ගැනත් ලිවිය යුතුමයි. අපිට ගෘහස්ත ක්‍රීඩාගාර තිබුනේ නැහැ. පුහුණු වුනේ ප්‍රධාන ගොඩනැගිල්ලේ කොරිඩෝවෙ. පුහුනුකරුවො හිටියෙ නැහැ. දන්න දෙයක් කියලා දුන්නෙ වයසින් වැඩි අක්කලා අය්යලා. එයින් කෙනෙක් තමයි පසු කාලෙක අවුරුදු දහයක් විතර ජාතික ශූරිය වුනු නාමල් අක්කා එහෙම නැත්නම් නාමල් ගුනසේකර. නමුත් හැම අවුරුද්දෙම වගේ බාලක බාලිකා දෙකේම ජාතික ශූරයෝ.  අපි කණ්ඩායම් තේරීම් තරඟ තිබ්බෙ අඩුම ගානේ භාර ගුරුතුමා (වාදසින්හ සර්) වත් නැතිව. කණ්ඩායමේ කට්ටිය එකතු වෙලා මැච් ගහලා සෙල්ලම් කරන අනු පිලිවෙල සර්ට කියනවා. අද පාසැල් වල ක්‍රීඩා කටයුතු සිදු වෙන ආකාරය ගැන මතක් කරන්නයි මේ ටික ලියුවේ. ඒ කණ්ඩායමේ හිටපු වයි සී තිලකරත්න පසු කාලෙක ජාතික ශූරයා උනා. චිරත් ධනේෂ වෛද්‍යවරයෙක් වගේම ජාතික තේරීම් කමිටු සාමාජිකයෙක්. ගයාන් සහ නිරෝෂ වීරසේන සොහොයුරන් ඕස්ට්‍රේලියාවෙ සහ ඉන්දුනීෂියාවෙ ඉන්ජිනේරුවන්.

මහින්ද සර් ගැන මගේ දෙවනි මතකය ඔහුගේ කුටුම්භය පිලිබඳව. එතුමගෙ බිරිඳ රමනි ඇතුලත්මුදලි මිස් අපේ ඉස්කෝලෙම උද්භිද විද්‍යාව මිස්. නතර වෙලා හිටියේ අපේ පුන්චි අම්මගෙ ගෙදර. මහින්ද සර් හවසට හවසට බඩ ගානවා එහේ.  අන්තිමට මඟුල් ගෙදර තිබුනෙත් ඒ ගෙදරමයි. දම්සො පුතාටත් පැය ගාණක් කුකුල් මස් කපන්න උනා මඟුල් ගෙදර දවසේ. රමනි මිස් ගැනත් වචනයක් නොලියාම බැහැ. එතුමියටත් වෙනම සම්මානයක් දෙන්න තිබුනෙ දෙරනට. මෙතුමා එක්ක දීග කෑවට. ඒ තරමටම සමාජ සේවා කටයුතු සහ රාජකාරි කටයුතු වල ඔහු නියැලෙද්දි ඇය තමයි ඉන්ජිනේරු පුතෙක් සහ දොස්තර දියනියක්  ඉන්න පවුලෙ බර කර ගැහුවේ මන් දන්න තරමට. මහින්ද සර් තමන්ගෙ ගමට සහ පාසලට අතිශයින් ආදරය කරන කෙනෙක්. ඔහු තම ජීවිතයෙ වැඩි හරියක් කැප කරන්න ඇත්තෙ පාසල වෙනුවෙන්.

මේ අතර වාරෙ ඔහුත් එක්ක හැප්පිච්ච අවස්ථාත් සිහිපත් වෙනවා. දම්සො පුතාත් පැනි ගහ යට වලේ හොඳ කකුලක්. වලට සර් එක්ක කොකු තිබුනා සැරින් සැරේ. එකක් තමයි දොඩන්දූවෙ ප්‍රසාද් හේමචන්ද්‍ර යුද්දෙදි මැරිච්ච වෙලාව. ඔහු ගජබා රෙජිමේන්තුවේ ලුතිතන් කෙනෙක් විදියට ඉන්දැද්දි මැරුනේ. වල එකතු වෙලා ආදි ශිෂ්‍ය සන්ගමයේ බැනර් එකක් දැම්මා. බැලින්නම් ප්‍රසාද් සන්ගමේ සාමාජිකත්වය අරගෙන නැහැ. සන්ගමෙන් කොක්ක. සර් සන්ගමේ ලොක්කෙක් නිසා පිට්ටනියට ආපු වෙලාවක වල ගේම ඉල්ලුවා. ඔයා චන්ද කොමසාරිස් නෙවෙයි පැටලිලි කොමසාරිස් කියලා ගේම ඉල්ලුවේ දම්සො පුතා නම් නෙවෙයි. (සහතික ඇත්ත ). තව වතාවක මහා ක්‍රිකට් තරඟේ ආදි ශිෂ්‍ය කූඩාරමේ කේස් එකකට ආයිත් පාරක් වල ගේමක් ඉල්ලුවා මතකයි. නමුත් එතුමා ඉතාම නිහතමානීව අදත් වල ඇසුරු කරනවා.

මෙලෝ රහක් නැති වල් පල් ලියුවෙ එතුමා බුහුමනට ලක් වෙච්ච සතුට පලකරන්න. කොයිතරම් ඉහල නිලධාරියෙක් උනත් ඔහුගේ අව්‍යාජ සරල කම අද්විතීයයි. එතුමට බිලියන් දෙකක් දුන්න කියලා කවුරු හරි ලිව්වම දුක හිතුනෙ ඒ නිසායි. ඒක ඇත්තද බොරුද කියලා දන්නෙ ලියපු කෙනයි එතුමයි විතරයි. දම්සො පුතා හිතුවේ දෙය්යනේ මේක නම් ඇත්තක් වෙන්න එපා කියලයි. ආදරණීය මහින්ද සර් ඔබ ලැබූ සියලු ගරු බුහුමන් වලටත් පාසලටත් ගමටත් ඔබ ලබා දුන් සියලු ගරු බුහුමන් වලටත් මගේ ශීර්ෂ ප්‍රණාමය!

දැන් ඔබට එරෙහි මගේ නඩුව. අපේ පාසැල අද තිබෙන තත්වය ගැන ඉතාමත් කණගාටුයි. ඒ කාලේ ජනප්‍රිය පාසල් වලට ඇතුලත් කිරීමේ ශිෂ්‍යත්ව ලකුණු ප්‍රකාශයට පත් කලාම අපි හිටියෙ අඩියක් දෙකක් උඩින්. හැමදාම මිශ්‍ර පාසල් වල පලවෙනි ස්ථානය. දැන් සෑහෙන්න දුර පහලට බලාගෙන බලාගෙන ගිහින් වැඩේ අත ඇරලා දානවා. මේ එක උදාහරණයක් විතරයි. පාසැලේ ස්වර්ණමය යුගයන් ගැන ඔබ තුමා මට වඩා හොඳින් දන්නවා. විදුහලේ ඉතිහාසය ඔබ තුමා කට පාඩමින් කියාවි. අද පාසැලේ තත්වයත් ඔබ තුමා හොඳින් දන්නවා. දම්සො පුතා පාසැල් ගියෙත් එක් ස්වර්ණමය යුගයක. එකේ අවසාන කාලේ හිටපු විදුහල් පති තුමෙක් තමයි අද තත්වයට මුල් අඩිතාලම දැම්මෙ. එතුමා ඉතාමත් හොඳ මහත්මයෙක්, දක්ෂ ගුරුතුමෙක්, මහා ප්‍රාඥ්‍යයෙක්. නමුත් ඉතාමත් අදක්ෂ පරිපාලකයෙක්.  ඒ ගැන උදාහරණ ඉල්ලන ගානක් දෙන්නම්. මොකද දම්සො පුතාත් එතුමගෙ ශිෂ්‍ය නායක මන්ඩලයේ හිටපු කචල්ම කාරයෙක් නිසා. ඉතින් එතුමාව චිරාත් කාලයක් විදුහල්පති ධූරයේ තබා ගැනීම ඇතුලු ආදි ශිෂ්‍ය සන්ගමය වගකිවයුතු බොහෝ දේ අද තත්වයට හේතු උනා. මැති තුමනි මගේ නඩුවේ ඔබතුමාත් විත්ති කාරයෙක්. 

ඔබ තුමා මේ රටේ රාජ්‍ය සේවයට නව මානයක් එක් කලා. කීර්තිමත් පරිපාලකයකු ලෙස ඔබට ඇති දක්ෂතාවය ඔබ අපේ පාසැලට නිසි අයුරු ලබා දුන්නාද යන්න නඩු දිනයේදී මම ප්‍රශ්න කරනවා. මහින්ද සර්, අපිට කොහේ හෝ වැරදිලා. නැවතත් අපේ පාසැල සඳසේ සිරිලක සුදිලෙන තෙක් ඔබතුමා මගේ නඩුවේ විත්තිකාරයෙක්.

සැමකල් විද්‍යා දදාති විනයන් සඳ සේ සුදිලේවා!

ප.ලි - මේ සටහන හුදෙක් දම්සො පුතා සම්බන්ධ පාසැල සහ හිතවතෙක් පිලිබඳ තැබූ සටහනක් නිසා අදාල නැත්නම් සෙස්සෝ කමා කරත්වා